وضعیت فرهنگی در استفاده از سمعک
در فرهنگ ما با پدیده كم شنوایی همواره به صورت یك ننگ یا مایه شرمساری برخورد شده است. یكی ازدلایلی كه عده كمی از توانخواهان مایل به استفاده از سمعك و بهبود شنواییشان هستند اینست كه ما كاهش شنوایی و استفاده از سمعك را در فرهنگ خود به عنوان امری عادی و روزمره مانند ضعف بینایی و استفاده ازعینك بیان و تبلیغ نكرده‌ایم. برخلاف ضعف بینایی پدیده كاهش شنوایی همواره مورد تمسخر و شوخی دیگران قرار می‌گیرد. افرادی كه دارای ضعف شنوایی هستند همواره باید منتظر باشند تا به دلیل درست نشنیدن حرف‌های دیگران مورد تمسخر قرار بگیرند. اكثر مردم تنها به دلیل نشنیدن یا عدم درك صحبت اطرافیان، هوش و ذكاوت فرد كم شنوا را به تمسخر می‌گیرند.
امروزه عینك نه تنها مایه شرمساری و خجالت برای استفده كننده‌اش نیست بلكه تبدیل به نوعی از مد در فرهنگ جامعه درآمده در حالیكه تجهیزات كمك شنوایی (سمعك) تبدیل به نماد معلولیت در افراد شده‌اند. یكی از دلایل این مساله اینست كه مردم با فیزیولوژی كاهش بینایی بهتر و بیشتر از فیزیولوژی كاهش شنوایی آشنا هستند. دلیل دیگر آنست كه عینك زمان قبل‌تری از سمعك وارد جامعه شده بنابراین در طول این مدت استفاده آن برای مردم عمومی و عادی‌تر شده است.
هم اكنون تغییری در حال رخ دادن است، با گسترش جامعه صنعتی گروه كثیری از مردم مبتلا به كاهش شنوایی شده‌اند و در جستجوی راه حلی مناسب برای رفع آن هستند. این آمار روبه رشد توانخواهان كم شنوا باعث شده تا موقعیت بسیار خوبی برای تغییر نوع نگاه فرهنگی مردم به این پدیده ایجاد شود.
