انواع کاهش شنوایی

كاهش شنوایی با توجه به اینكه كدام قسمت از گوش را تحت تاثیر قرارداده باشد به دو گروه اصلی دسته‌بندی می‌شود. كاهش شنوایی ممكن است فقط  در یك گوش یا هر دو گوش افراد اتفاق بیافتد.

كاهش شنوایی انتقالی

در صورتیكه ساختمان گوش میانی یا بیرونی توانایی وقابلیت انتقال امواج صدا را به گوش داخلی به دقت نداشته باشند این نوع كاهش شنوایی پیش می‌آید. این نوع كاهش شنوایی معمولاً موقتی است و ممكن است بوسیله دارو یا جراحی رفع گردد. بعضی ازعوامل این نوع كاهش شنوایی عبارتند از عفونت‌ گوش ، جراحت‌های گوش مانند پارگی پرده گوش و یا حتی وجود ترشح و جرم در داخل كانال گوش. با توجه به مستعد بودن كودكان به عفونت‌های گوش توصیه می‌شود بطور مداوم شنوایی آنان مورد ارزیابی قرار گیرد تا هرگونه كاهش شنوایی احتمالی سریعاً كشف گردد.

كاهش شنوایی حسی عصبی

این نوع كاهش شنوایی در صورتی بوجود می‌آید كه گوش داخلی انتقال امواج صوتی به مغز را به درستی انجام ندهد. عوامل زیادی در بروز این نوع كاهش شنوایی دخیل هستند ولی مهم‌ترین عامل تخریب سلول‌های مویی خارجی بخش حلزونی گوش در اثر مجاورت با صداهای شدید یا افزایش سن است. زمانیكه سلول‌های مویی به تحریكات پاسخ نمی‌دهند اصوات به درستی به عصب شنوایی مغز انتقال پیدا نمی‌كند. معمولاً 90 درصد كاهش شنوایی ها از نوع حسی عصبی می‌باشند.

علارغم غیر‌قابل ترمیم بودن كاهش شنوایی حسی‌ عصبی شما می‌توانید با استفاده از محافظ‌های صوتی در محیط‌های پرسروصدا یا كم كردن صدای موسیقی تا حد مناسب از پیشرفت كاهش شنوایی جلوگیری نمایید.